Eindelijk weer succes voor Rene Ruitenberg
Geduld is een schone zaak. Zeker in het geval van Rene Ruitenberg. De marathonrijder uit Wezep zocht al jaren wanhopig naar een groot succes. De sterkste man van het marathonpeloton was door een rugblessure tot op de draad versleten.
Onverwacht, maar met een enorme wilskracht, veroverde hij zaterdag in het Zweedse Mora de open Nederlandse marathontitel. Ruitenberg ontsnapte in de finale uit een kopgroep van tien man en reed solo naar de eindstreep. Hans van de Wetering en Cedric Michaud eindigden respectievelijk op de tweede en derde plaats.
Ruitenberg straalde van oor tot oor. Hij had weliswaar de afgelopen weken twee criteriums op natuurijs gewonnen, maar dat telde niet mee. "Als je een NK over 100 kilometer wint, tel je pas echt weer mee. Ik ben in mijn leven nog nooit zo blij met een overwinning geweest. Ik schaatste niet voor niets met gebalde vuisten en een enorme oerkreet over de finishlijn. Ik reageerde op dat moment al mijn frustraties van de afgelopen jaren af."
De 31-jarige Ruitenberg is een uitzonderlijk schaatser in het peloton. Zijn kwaliteiten bleven ook in het verleden niet onopgemerkt. Hij won in 1997 de KNSB-cup. Dure marathonteams stonden voor hem in de rij. Uiteindelijk wist de Frisia-ploeg hem in 1999 te strikken. Ruitenberg tekende een zesjarig contract bij suikeroom Dirk Scheringa, de voetbalvoorzitter van eredivisionist AZ.
De inkt op het contract was amper opgedroogd, of Ruitenberg veranderde in een herniapatiënt. De schaatsers in het peloton kwamen vervolgens met een hard oordeel. "Ruitenberg is een enorme zakkenvuller", zeiden ze. Gekrenkt tot diep in zijn ziel besloot het zwarte schaap van het peloton terug te slaan. In de zomermaanden trainde hij harder dan ooit.
In de twee opeenvolgende winters ging het steeds na vier wedstrijden op kunstijs mis. "Het nemen van de vele bochten op een 400-meterbaan was funest", wist Ruitenberg. "Na een paar rondjes verrekte ik van de rugpijn. Ik werd er moedeloos van."
Als Ruitenberg rechtdoor kon stampen, verdwenen de klachten. Eind januari volbracht hij pijnvrij de 200 kilometer lange alternatieve Elfstedentocht in Oostenrijk. Hij werd er derde achter Rozendaal en Van de Wetering. "Ik kreeg daar heel veel zelfvertrouwen van. Ik wist vandaag ook zeker dat ik zou winnen. Als ik me kiplekker voel, is er niemand die mij de baas kan."
Ruitenberg moest met maar liefst 89 tegenstanders (exclusief zijn ploeggenoten) afrekenen. Het werd een martelgang. Slecht zicht door sneeuwbuien, zwaar berijdbaar ijs, valpartijen en materiaalpech maakten het moeilijk. Hoe zwaar de tocht was, bleek aan de finish. Dertig schaatsers kwamen geradbraakt over de finish. De nummer een en twee van de laatste Friese Elfstedentocht, Angenent en Hulzebosch, behoorden tot de eerste uitvallers.
Beide helden hadden materiaalpech. "Jammer", sprak Hulzebosch, die zijn titel verdedigde. "Maar ik weet zeker dat ik een waardig opvolger krijg. Het zijn barre omstandigheden en dan wint de sterkste." Na vijftig kilometer viel de slag. Elf schaatsers, onder wie Renê Ruitenberg, Van de Wetering, Michaud, Peter de Vries, Jeroen de Vries en Henri Ruitenberg, lieten hun avontuurlijke neigingen de vrije loop.
Jan Maarten Heideman moest door een val uit de kopgroep afhaken. De overige vluchters bleven tot twee kilometer voor het eind in groepsverband bijeen. In de finale opende Jeroen de Vries het offensief. Toen de waaghals werd bijgehaald, ontsnapte Rene Ruitenberg. Hij deed dat via een krachtsinspanning die zelfs voor marathonbegrippen uniek was. "Onvoorstelbaar zoveel macht dat die man nog over had. Hij zette ons ver in de schaduw. Niemand anders verdiende het om te winnen dan Rene Ruitenberg", zei Van de Wetering.
© ANP, 09-02-02